BERNICE NAUTA
BERT HAANSTRA

Wie/wat zie je in de spiegel van het wateroppervlak en wie/wat zit eronder? Longtime Nosea onderzoekt (de geschiedenis van) het samenleven met het water op Marken en het daarmee verbonden volksverhaal over een waterduivel die het op kleine kinderen heeft gemunt. Ouders maakten hun kinderen bang met dit personage, zodat zij uit de buurt van het water zouden blijven.

Bernice Nauta werkt met fictieve personages en de verhalen die hen omringen. Zij variëren van herkenbare gedaantes tot mythes en roddels. Hiermee stelt zij vragen over identiteit en over de tegenstelling tussen feit en fictie. In de film Ditch-jumping re-enactment (2022) is Nauta op zoek naar haar stuntdubbel, die zij als kind zou zijn verloren toen zij haar been brak tijdens het slootje springen. Door enkel de reflectie van het water te filmen – een referentie naar Haanstra’s Spiegel van Holland (1951)– verschijnt zij als stuntdubbel.

Toen Robbie Schweiger Ditch-jumping re-enactment (2022) zag, deed het hem denken aan het verhaal van de waterduivel. Het leek erop dat deze werd uitgedaagd door continu heen en weer te springen over de sloot. Dit vormde het beginpunt van Longtime Nosea. Na uitgebreider onderzoek door Nauta en Schweiger bleek er meer onder het oppervlak van de waterduivel te zitten. In verschillende bronnen kwam naar voren dat het personage eenzelfde herkomst heeft als de problematische figuur ‘Zwarte Piet’, die vanaf midden 19e eeuw verschijnt als ‘helper’ van Sinterklaas. De naam ‘Nokker’ wordt door sommigen zelfs in verband gebracht met het n-woord.

Het onderzoek naar de waterduivel is nog gaande in samenwerking met Marker eilandhistoricus Jan Schild. 

--

Mede mogelijk gemaakt door Stroom Den Haag.